Eğer evimdeysem, en rahat hissettiğim alanımdır bu. İpeksi, pamuklu rahat bir

pijamanın, eşofmanın veya herhangi bir giysinin vermiş olduğu o rahatlık

hazzını, tarifi olmayan duygularımla yaşarım. Sanki günün tüm yorgunluğu o

an biter gibi olur, sadece yerini derin bir dinlenme hissiyatı alır. Tek yapmak

istenilen uzunca bir istirahat ve tamamiyle dingin bir huzuru hissetmektir.

Bunun yanınada kısık sesle gelen bir müzik eşlik ediyor, çaylar veya kahveler

bu güzel an da yudumlanıyorsa, herkes bu hazzın vermiş olduğu keyfi bilir.

Evrendeki evimde aslında böyledir.

Ben evimde kaldığım sürece her zaman o rahat giysilerimle yaşarım. Dingin,

sessiz ve uzun soluklu istirahatimin keyfini yaşarım. Kahvemi veya çayımı

yudumlarım. Evimden çıktığımda ise hayatımı yaşar, kendimi dışarıda

gezerken bulurum. İşlerimi hallederim belkide birden fazla bir çok egosal

yükle yüklenebilirim. Ama evimden dışarı çıktığımda bir benlik almazsam

yanıma, sanki evdeymiş ve o rahat giysilerimle dinleniyormuşçasına yaşarım

hayatı...

Zaman akar giderken sadece kuş bakışı bir göz ile kendimi görürüm. Sanki

uzaklara bakarak yürürken, aynı zamanda hemen önünde olabilen şeyleri

görmek gibi... Ben demediğim her anımda aslım yaşar ben ise sadece

izlerim…